Paula Brunsveld van Hulten, 21-11-2108, Den Haag.

Presentatie van het boek "Het onbeloofde land"

Eerste exemplaar voor Samira Bouchibti opiniemaakster/schrijfster.

 

De zusjes Brunsveld van Hulten (Paula en Gitte (Spee)) begonnen met het zingen van het Indonesische volkslied:

Indonesia tanah air ku, tanah tumpah darah ku

Disanalah aku berdiri, Jadi pandu ibuku.
Indonesia kebangsaanku, Bangsa dan Tanah Airku.
Marilah kita berseru "Indonesia bersatu."
Hiduplah tanahku, Hiduplah negriku,
Bangsaku, Rakyatku, semuanya.
Bangunlah jiwanya, Bangunlah badannya
Untuk Indonesia Raya.

"Het Indonesische volkslied  was een normaal onderdeel van mijn jeugd in Indonesië, elke maandagochtend werd de roodwitte vlag op het schoolplein gehesen en het volkslied gezongen. Alle kinderen waren dan in het wit gekleed.

Nog steeds ken ik het volkslied, het eerste couplet,  uit het hoofd en is Indonesië deel van mijn identiteit, al is het meer dan 50 jaar geleden dat ik afscheid nam van mijn jeugd daar. Toen we als spijtoptantengezin hartje winter hier kwamen werd alles anders. Koud, grijs, ander eten, ander soort mensen, andere gewoonten, andere kleren en armoe. We hadden het rijk daar, maar we mochten niets meenemen van de Indonesische regering, geen geld, niets. Toen begon deel twee van ons levensverhaal.
Ik vond het vreselijk om weg te gaan. Maar het kon niet anders, door de oorlog om Nieuw Guinea werd verder leven voor ons onmogelijk: discriminatie, geweld, geen inkomen, Nederlanders werden geboycot, uitgesloten. "Blanda busuk", Hollanders zijn rot. Daarover gaat ooit een heel ander boek.

Waar en wanneer je wordt geboren is van grote invloed op je leven, identiteitvorming. Het lot kan je ongelooflijk gunstig gezind zijn en je neerzetten in een tijd van vrede en veiligheid, vrij en blij in een lekker warm land, waar je ouders aan de goede kant van het hek staan. Totdat de dobbelsteen ineens de andere kant op valt. En de wereldgeschiedenis een heel andere wending neemt. Dan is een mensenleven een speelbal van de wereldstormen, oorlog, geweld, haat. Misschien wat filosofisch, een mensenleven is een zandkorrel die wordt geblazen door de toevallige winden en zomaar ergens terecht kan komen waar dat leven niet op bedacht was.
Een goed begin is het halve werk. Een slecht begin daarentegen kan je je leven lang achtervolgen. Dat is wat er gebeurt met de hoofdpersoon van mijn boek "Het onbeloofde land" . En met haar vele anderen. Zij wordt geboren op een suikeronderneming op Java vlak voor de 2e wereldoorlog. Als ze drie is breekt de oorlog uit, de Japanners bezetten Java. Indische Nederlanders die volgens de Jap meer dan 50% blank waren, werden geïnterneerd, zo'n 100.000. Daarvan zouden 13.000 de internering niet overleven. Daarna kwam de nog steeds onderschatte Bersiap, waarin zeker 20.000 Nederlanders, mannen, vrouwen, zelfs kinderen het slachtoffer werden van razernij en wreedheden van de pemuda's.

Dit is geen autobiografisch boek. Ik heb gebruik gemaakt van vertelde en onvertelde verhalen en emoties, geput uit research, en ook eigen herinneringen.

Het is fictie in historische setting, de karakters zijn bedacht. Het is niet perse een Indieboek. We volgen het leven van zo'n zandkorrel, één enkel mensenleven, een klein meisje in de tornado van de wereldgeschiedenis, emancipatie en dekolonisatie van het oosten versus het westen. We volgen haar groei naar volwassenheid, haar relaties, gezin, angsten en hoe ze zichzelf probeert uit te vinden in haar verdrukte jeugdherinneringen.
Heel kort, een klein jaar maar, beleeft Jenny, die na kamptijd en Bersiap 6 jaar is, een warm gezinsleven als ook vader terugkeert uit het kamp. Maar hij raakt vermist in de Politionele Actie waarvoor hij is opgeroepen. Het veilige thuisgevoel is alweer voorbij. Haar vader zal ze altijd blijven zoeken. Hij wordt het symbool voor haar van een thuis, een plek op aarde.
Als ze 13 is moeten ze vertrekken; Indonesië wil geen Nederlanders meer hebben. Ze gaat uit het tropische, groene Indonesië, naar het onbeloofde "vaderland".

Al deze gebeurtenissen leggen de kiem van een gemankeerde identiteit die vele jaren later tot uiting komt, als ze volwassen is.

Bij de Maori stel je je voor door eerst te zeggen wat je berg is, dan wat je rivier is, dan wat je dorp of je land is, en dan pas komt je naam. Zonder berg, rivier of land, ben je dus niemand meer.
Het is niet erg om ontworteld te zijn, zolang je er een verhaal van kan maken (quote van schrijver Abdelkader Benali). Zij kon er geen verhaal van maken, haar kinderbrein had haar beschermd en de herinneringen te diep weggedrukt. Ze voelde zichzelf leeg, donker van binnen, geen kindertijd in haar geheugen. Bestond ze wel?
"Nachtraeglichkeit", een soort nawerking van ervaringen in de kindertijd die pas later traumatiserend kunnen zijn (Freud), Dit geldt voor expats en hun kinderen, bij terugkeer naar het 'vaderland' en zeker voor migranten, vrijwillig en onvrijwillig.
Ontworteling leidt tot het zoeken naar een eigen identiteit, zo kan godsdienst of genderprofilering een compenserend identificatiemiddel zijn. In deze tijd van globale migratie en individualisering kan zelfs iemand die wel in zijn eigen land of stad en of zelfs eigen buurt is gebleven zich ontworteld voelen en een displaced person zijn door de grote snelle veranderingen in de geschiedenis van de wereld en onze samenleving.

De dekolonisatie veroorzaakte een golf van repatrianten en spijtoptanten, bij elkaar 300.000. Zij waren in feite de eerste grote golf migranten voor Nederland, in de moderne tijd. Toen was de doelstelling volledige assimilatie, daarop was de voorlichting gericht. Er was grote weerstand tegen hun komst, immers uit ander werelddeel, cultuur en gewoonten. Ze spraken wel Nederlands maar met rollende 'r', ze aten anders, hadden andere gewoonten, waren anders, vaak ook nog getint. De oorlog, de ontheemdheid, migratie naar een onbekend 'vaderland' dat niet stond te juichen, het tussen twee werelden verkeren, heeft zeker gevolgen gehad voor velen van hen. En hun kinderen. Displaced persons. 

Ik heb eerder een boek gemaakt "Wij zijn Nederland" met interviews met Nederlanders en migranten, ook daarin kwam ik dit tegen.
Het doorsnijden van het verhaal van je jeugd, van je leven heeft psychische en emotionele gevolgen, meestal weinig, maar soms ernstig. Displaced persons, het is universeel, het geldt voor alle migranten. 

Het is daarom dat ik opiniemaakter/schrijfster Samira Bouchibti heb gevraagd het eerste exemplaar van "Het onbeloofde land"  te willen ontvangen. Zij heeft het zelf meegemaakt en erover geschreven, haar ervaringen ingezet op een buitengewoon positieve wijze. Zij heeft haar verhaal verder geschreven. en hoe!" 

---